Koning Karl is overleden en laat zijn (heilige) Birmaan achter met een groot deel van zijn fortuin.
Het is geen nieuw gegeven dat katten supersterren zijn. Zowel thuis als op het internet communiceren ze met ons, de ene al serieuzer dan de andere en vaak met een grappige ondertoon. In een ietwat ander register is ook Choupette, de kattin en rijke erfgename van het geniale, excentrieke mode-icoon Karl Lagerfeld, hierop geen uitzondering.
Internet of niet, katten hebben altijd een bijzondere plaats ingenomen in het hart van de mens. Ergens tussen antropomorfisme en theomorphisme in, leert de geschiedenis ons vooral dat katten in het oude Egypte, de zogenaamde “mious” in het Egyptisch van die tijd, een zeer speciale plaats hadden in het hart en de geest van het volk. Katten werden als heilig beschouwd en hadden vele rechten; inbreuk doen op hun fysieke integriteit werd dan ook beschouwd als majesteitsschennis.
Wanneer een kat overleed, werd deze door de Egyptenaren gemummificeerd en begraven op een begraafplaats die exclusief gewijd was aan de precieuze katachtigen, of ze gaven de overleden kat een plaats in hun puntige grafmonumenten en trokken een rouwdag uit voor de familieleden. De bekendste kat van dat tijdperk is zonder twijfel Bastet, de godin met de kattenkop die in het pantheon van de Egyptische goden zowel godin van de liefde als van de tederheid was, maar ook beschermster van de Mensheid.
En Karl Lagerfeld is excentriek omdat hij, in 2015, languit liggend op de zetel verklaarde dat zijn Choupette “haar eigen kleine fortuin heeft” en hij voor haar “alle winst opzij heeft gezet van de advertenties waaraan de koninklijke kattin heeft deelgenomen”?
Of je nu al dan niet een kattenliefhebber bent, wees voorzichtig met het verspreiden van een mening. Sommigen zullen het surrealistisch vinden, anderen stom, maar kattenfanaten zullen minder categoriek of spottend zijn. Wie weet zouden ze een aanbod om in de tijd van de farao’s te leven niet eens afslaan…
Karl Lagerfeld en de Egyptenaren even ter zijde. Laten we ons het volgende afvragen: wanneer er gesproken wordt over dierenwelzijn, in tijden waarin we volgens een groeiend aantal wetenschappelijke studies fysieke en psychische voordelen ervaren dankzij onze vierpotige vrienden, is het dan niet volledig menselijk en legitiem om ons af te vragen wat er van hen zal worden als we vóór hen zouden sterven?
Op de vraag of men een fortuin kan nalaten aan zijn kat, krijg je waarschijnlijk een “nee” als antwoord. In de Verenigde Staten wordt deze vraag niet meer gesteld sinds Bubbles, de chimpansee van Michael Jackson twee miljoen dollar en een prachtig landgoed heeft geërfd. Overzeese voorbeelden zijn talrijk en de Amerikanen laten de kans dan ook niet liggen om er een bloeiende handel van te maken. Het oude continent is zonder twijfel pragmatischer; In Frankrijk noch in Duitsland of België is het onmogelijk om je huisdier als wettelijke erfgenaam aan te duiden. En bovendien, zolang de evoluties van technologie en artificiële intelligentie ons niet toestaan om kattentaal te ontrafelen, hoe zou een kat dan omgaan met haar kapitaal? In afwachting daartoe, is het waarschijnlijk beter om je klanten aan te raden – indien dat nog niet gebeurd is – om een naaste aan te duiden om voor het welzijn van hun lievelingsdier te zorgen als zij er niet meer zijn en om een kleinigheid aan een goed doel voor dieren te schenken.
Karl Lagerfeld lijkt na zijn dood wel geïncarneerd te zijn in de vorm van Choupette, alsof hij zich wilt verontschuldigen voor die jonge, naakte meisjes met dode dierenvellen op de « catwalk » en in de modeshows. Zowel ons gevoel als ons bewustzijn worden aangesproken door koning Karl, die dierenwelzijn voortaan hoog in het vaandel draagt.
(Beeld ter illustratie)