Gedurende therapiesessies met honden zijn er bij kinderen met hersenverlamming gedragsveranderingen waargenomen wat betreft aandacht, interesse, verbinding met de omgeving en communicatie.
Honden kunnen ongelooflijke partners worden van een therapeut bij neurorevalidatie in geval van cerebrale parese. De positieve effecten van gezelschap van dieren op mensen zijn bewezen en de hulp van honden in mensenlevens wordt al altijd gewaardeerd.
Adriana Galfré, afgestudeerd in kinesiologie en fysiotherapie en expert in neuropsychologie, met meer dan 30 jaar ervaring in neuromotorische aandoeningen, heeft aangetoond dat hond-menscommunicatie een waardevol middel is bij de behandeling van kinderen met hersenverlamming.
De stimulans van haar Duitse dog Neni in de therapieën die ze geeft, blijkt een belangrijke bijdrage in het geval van vier kinderen met ernstige motorische problemen.
Dit is tevens het onderwerp van haar proefschrift, waarin ze het belang aantoont van het werken met dieren voor psychocognitieve stimulatie bij kinderen met cerebrale parese.
Op eigen initiatief is haar hond een effectieve “cotherapeut” geworden. "Ze integreerde zich snel en bouwde emotionele banden op met de patiënten, die ze meer dan eens verraste met haar dierlijke karakter. Ze heeft hen onder andere gekust en trok, bovenal, hun aandacht. Ze at voor hen, liet zich over haar hele lichaam strelen en gaf zich over. Hoewel ze niet konden praten, hebben zij en de kinderen hun emoties geuit", legt ze uit.
De raadplegingen maakten het mogelijk om aan te tonen dat het inzetten van een dier in de kinetherapiesessie van kinderen met ernstige motorische, sensorisch-perceptuele en communicatiestoornissen hen zou kunnen bevorderen bij de ontwikkeling van elementaire leermiddelen.
De kinderen verbeterden hun motivatie doorheen de interventie en dat heeft een gunstige invloed gehad op dit leeraspect.
Ook de communicatie tussen de kinderen en de therapeut werd verrijkt door het dier. Gebaren en orale uitdrukkingen gelinkt aan de hond doken op. In alle gevallen was de aanwezigheid van het dier duidelijk van invloed op de visuele fixatie. Patiënten verbeterden hun vermogen om te volgen met het zicht. De integratie van de hond stimuleerde de oculomotorische functies in het algemeen.
"Er zijn gedragsveranderingen waargenomen die verband houden met verhoogde aandacht, vastlegging en visuele monitoring: een opening van zintuiglijke kanalen die als geheel een grotere verbinding met de omgeving bevorderden met als uitgangskanaal communicatie in al zijn bekende vormen", onderstreept de onderzoeker.
De interactie met de hond bij de ontwikkeling van de fysiotherapiesessie had een gunstige invloed op de motivatie voor de voorgestelde activiteit.
Een belangrijke as van analyse was de schatting van de fixatietijd en visuele opvolging, beschouwd als indicatoren van het vaststellen van een stimulus, van aandacht.
Ook pogingen tot cephalic control (het opheffen en actief ondersteunen van het hoofd) in aanwezigheid van de stimulus werden geanalyseerd, met als bedoeling te rapporteren of ze erop letten en ernaar kijken.
Galfré benadrukt dat “het belangrijk is om te blijven onderzoeken en kanalen te zoeken om dit soort problemen aan te kunnen pakken. Het aantal gevallen van hersenverlamming is niet afgenomen. De situatie is veranderd. Nu hebben we kinderen met ernstige hersenverlamming die nog niet eerder waren gezien, omdat ze snel stierven. Nu zorgt technologie ervoor dat ze blijven leven. Het zijn kinderen met een heel laag geboortegewicht die met problemen worden geboren maar nu leven, zij het met veel tekorten”.
“Het doel moet altijd zijn dat het kind gelukkig is. Dat hij gelukkig is met wat hij heeft in zijn leven. Hoewel hij een behandeling zal moeten ondergaan omdat zijn lichamelijke toestand complex is en er soms veel en lange therapieën nodig zullen zijn, is het belangrijk dat hij dit wil doen. We mogen niet uit het oog verliezen dat het kind gelukkig gemaakt moet worden. Het is belangrijk dat hij therapie wil volgen', voegt ze eraan toe.
Tot slot gelooft ze dat de aanwezigheid van een dier, zoals in dit geval een hond, heeft bijgedragen aan dit geluk. “Een van de vier kinderen begon een beetje oraliteit te vertonen. En families en andere therapeuten hebben bevestigd dat er positieve veranderingen zijn”.
Ze waarschuwt echter dat "niet alle therapie een hond zou moeten omvatten. Dit kan een alternatief zijn wanneer er een duidelijk doel is, want zonder dat gaat het niet om geassisteerde therapie. Het hebben van een huisdier is geweldig, maar het is niet hetzelfde als therapie met behulp van dieren. De therapeut heeft precieze doelen voor ogen en werkt daaraan. »