Serumcreatinine is de meest gebruikte niermarker in de diergeneeskunde, maar is niet gevoelig bij milde gevallen.

Chronisch nierfalen (CRF) komt vaak voor en treft vooral oudere honden. Het is het gevolg van een onomkeerbare afname van nefronen, de cellulaire componenten van de nier.

De diagnose wordt gesteld wanneer er gedurende meer dan 3 maanden aanhoudende functionele of structurele veranderingen in één of beide nieren waargenomen worden. Structurele afwijkingen van de nier kunnen herkend worden door middel van röntgenfoto's of echografie. Veranderingen in de normale nierstructuur worden bij deze patiënten echter niet altijd gedetecteerd en de resultaten weerspiegelen niet de mate van functionele beperking. Daarom is het bij vermoeden van CRF essentieel om de nierfunctie te beoordelen om de diagnose te bevestigen.

Het meten van de glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) wordt beschouwd als de gouden standaard om de nierfunctie te beoordelen, en de klaring van inuline via de urine wordt gebruikt als referentiemethode. Inulineklaring wordt echter niet vaak gebruikt in de klinische praktijk, endogene niermarkers worden vaker gebruikt voor routinematige beoordeling van de nierfunctie. De serumcreatinineconcentratie is de meest gebruikte marker in de diergeneeskunde, maar die is niet gevoelig voor het detecteren van lichte dalingen van de GFR. Daarom is het belangrijk studies uit te voeren in de zoektocht naar betere markers die de detectie van CRF in een vroeg stadium mogelijk maken.

Uromoduline, ook bekend als Tamm-Horsfall-eiwit, is het meest voorkomende urine-eiwit onder normale fysiologische omstandigheden bij honden en mensen. Het is een glycoproteïne dat uitsluitend geproduceerd wordt door de epitheelcellen die het dikke stijgende deel van de lis van Henle bekleden en, in mindere mate, door het  eerste deel van de distale tubulus.